” MA’İ ” Bir Kuzey Ege Düşü

tarafından Cici Anne Tarihinde Eyl 25, 2021

Bir yörük düğününde yine karar veriyorum biraz daha buraya ilişkin olduğuma… Taaa uzaklardan sürükleyen ne idi? ”Yaşam boyunca biriktirdiklerimi geride bıraktıracak kadar güçlü müydü?” diye düşünmeden edemeden… Kuzey ege ! Sihirli bir şifre üzere düşüverirdi daima aklıma; oradan kalbime geçer bir heyecan yaratır ve mideme indiğinde kelebekleri uçururdu yeniden…

Yapabilir miydik? Şimdi iki bireydik, insan isterse neler yapmazdı ve gençtik üstelik. Ve kent çok kalabalık, beşerler çok acımasız, çıkarımız kente yetişmeyen ve renkler çok soluk. Nihayetinde yapmalıydık. Sonra üçe varınca sayımız , yıllarca gelmesi için uğraştığımız,onca tüp bebek tedavisinden sonra, biz bir parkta yatıp kalkarken “ağaçlar uğruna, geleceğimiz ne olacak kafasıyla” o düşüverdi rahmime ; Mira’m… Artık kaçmak,uzaklaşmak,hayallere kavuşmak için daha güçlü bir sebebimiz vardı. Bebeğimiz…

Bütün imrendiğimiz öykülere bakalım, hepsinde biraz aidiyet duygusu toprağa karşı, bir tutam öfke kapitalizme karşı , en değerlisi kurulan hayaller vardır, yaşanan gerçekliğe karşı. Bizler salt inanç hissiyle, beklentisiz sevgi duyarak, kentten kaçabilenlerle ve köylüyle yine haşır neşir olabilmeyi ve de toprağa ektiğimizin meyvesini yiyebilmeyi diledik.

Asos Sivrice Koyu’na taşınmamız paldır küldür oldu diyebilirim. Kararımızın gerisinde durarak çabucak istifa ettik (ki ben bütün gençliğimi vermiştim bir genç kız edasıyla yaptığım işe,şimdilerde eski sevgiliye duyulan hisler gibi) Konutu nasıl topladığımızı bilmiyorum, on gün içinde kamyon kapıya dayandı aldı getirdi bizi özlediğimiz diyarlara… Birinci evvel kiraladığımız konukevi ve restaurantı faaliyete geçecek kıvama getirmeliydik. Şimdilerde ismini “Ma’i Sivrice” olarak değiştirme çalışmalarına başladığımız ErenKonukevi…

Aldığımız kimi kararların düzgün yahut makus olduğu sonucunun, hayat boyunca değişiyor olması ne garip! İşlettiğimiz yerin ismini değiştirmeden işe koyulmamız ve şimdilerde değiştirmek durumunda kalmamız üzere…Nihayetinde olmak istediğimiz yerde , yapabileceğimize inandığımız bir iş ile çıktık yola…Nasıl olsa ”Kervan yolda düzülür!” idi. Bana katıldığım bir şahsî gelişim serüveni şimdi yeni öğretmişti üstelik “Evren hareketi alkışlar, kanıyı değil” Bu nedenle harekete geçmek varmak demekti neredeyse. Hakikaten o denli miydi? yi de bir halde öğrenecektik.

Çok çalıştık; gece gündüz demeden , sıcak soğuk demeden , aç yorgun uykusuz diyemeden çok çalıştık. Argümanlı değil tahminen , elimizden gelenin en güzeliyle çalıştık. Yalnızca işletme için değil, burada varolabilmek için çalıştık. Yaptık ancak , her manada yerleştik. Yaşadığımız bu yere Sivrice’ye yıllaaarrr evvel, 20-25 yıl öncelerden bile gelenler var. Bizden çok daha fazla seven, ilişkin hisseden , hatta bıkarak buradan taşınanlar bile var. Kuzey ege,bakir topraklar,temiz deniz,kıran köyleri,yörükler…çok şey tabir ediyor artık bize. Daha geldiğimiz birinci sene hayatın bizleri umduğumuz üzere kucaklamadığını, lakin daha farklı sürprizlere hamile olduğunu anladık. Kısa müddette bile bile lades denilecek biçimde dolandırıldık, güvendiğimiz dağlara kar yağdı ve hatta şahsen ben en büyük endişeme karşı büyük bir imtihana tutuldum, hiç olmaz sandığım bu coğrafyada. Ancak bunlarla bir arada birde bebeğimizin olacağını öğrendik, yeniden!!! Zaten , bile isteye bize gelmeyi seçen bir melek daha….

Parıltısından gözlerimi kamaştıran bir denize karşı yazıyorum şu anda, sevgilim küçük kızımla denize giriyor. Rüzgar hafifçe uğulduyor işlettiğimiz restaurantın terasında kahvemi yudumlarken ben ; güya sayfalarca yazabilir ve anlatabilirmişim gibi…

Erenkonukevi…nasıl da manalar taşıyacak hayat uzunluğu ben ve ailem için. İsmini Ma’i Sivrice olarak değiştiriyor olmamız onunla yola çıkmış olmamızı değiştirmeyecek. Bizi doğduğumuz, bildiğimiz ve olduğumuz yerlerden buraya taşıyacak ruhu üfleyen kalbimize… Sivrice’de yaşıyor olmamız burada öleceğimiz manasını taşımıyor tahminen de (zaten yer ve yerlere aidiyet hissimizi yitirdik büyük kentten kaçarken) lakin ben Lodos ve Poyrazı burada öğrendim. Ektiğim zerzevatın yetiştiğini burada izledim.

Çocuklarım; artık iki kızım oldu ve her ikisi de birinci burada yürüdüler … Sevgilimle tek omuz olduğumuzda dünya dönse aksine güçlü duracağımızdan burada bir defa daha emin oldum. Aylarca tahminen de 4-5 saatlik bir uykuyla (ve emzirdiğim için o da bölünerek) yaklaşık 20 dk bile yerime oturmadan çalışabilecek fiziki güce sahip olduğumu burada bildim. Geceleri her şey bittiğinde, Eren Restaurantı kapatıp Konukevine çıkarken otomobilden çıkartıp başımı gökyüzüne çevirdiğimde hala gözlerim yaşarıyor. Dünya, sen ne kadar hoş bir yermişsin aslında! Dolunay, yeni ay, batan güneş, doğan güneş; 41 yıl boyunca güya hiç görmediğim üzere. Ya o aşık olduğum Kıran Köyleri, köy düğünleri, bütün gün kahvede oturduğunu zannettiğim erkeklerin tek hareketle senkronize harmandalına duruşları! Sonra komşu toplanmaları, yaz bitip işler durulunca Mira ile kayalarda atlaya zıplaya yaptığımız yürüyüşler. Tüm bunlardan öte ailemizin bize verdiği dayanak; annelerimiz ve başka yarım ikizim, dostlarımız… Hiç bir şeyle ölçülür karşılığı yok bu yaşadıklarımızın. Burada olmak bizim tercihimiz, yıllar sonra kızlarımın tahminen de sorgulayacağı bir hayat biçimi. Bilhassa onlara yansıması ne olur bunu şimdiden kestirmek sıkıntı. Ancak şimdilik 3,5 yaşında ağaca çıkan ,dalından meyve yiyen ,büyüklerle arkadaşlığı öğrenen, özgüveni şımarıklıkla karıştırmayan bir kızım ve onu ezberden takip eden bir bıdığım var.

Kuzey Ege düşü bir düş değil, bir tercih. Neyi ne ile satın alabileceğinin kararı. Toprağa ve kendine dönüş. İstersen şayet, oluru, yolu bulunan bir seçim. Kuzey ege düşü zeytini öğrenmek, sessizliğe ve tabiata saygıyı öğrenmek, hoş ve doğal beslenmek… Şimdilerde büsbütün buralara yerleşmeden deneyimlemek için, yolunu buraya düşürecekleri bekliyoruz sabırsızlıkla…Pastırma yazının, kış güneşini denize düşürmenin, kuzine sobalı konukevimiz ve şömineli restaurantımızda uzun sohbetlerin vakti artık. Kim bilir tahminen de bu özel vakitlerde görüşebilmek dileğiyle…